آیا شکر واقعاً مضر است؟

به نظر می‌رسد شکر به عنوان یک دشمن بزرگ برای سلامتی شهرت پیدا کرده‌ است. سال گذشته، مجله Medical News Today گزارش داد، انجام مطالعات متعدد روی افراد مختلف نشان داد که مصرف شکر، پیری، بیماری‌های قلبی عروقی، چاقی و حتی سرطان را افزایش می‌دهد. این تحقیق توسط کارشناسان سلامت زیادی در اقصی نقاط دنیا انجام شده است، آن‌ها به مردم توصیه می‌کنند مصرف شکر را کاهش دهند، شماری از آن‌ها می‌گویند ما باید مصرف شکر را به‌طور کامل قطع کنیم. اما آیا شکر واقعاً برای سلامتی مضر است؟ ما بررسی می‌کنیم ، در ادامه مطلب همراه ما باشید

به نظر می‌رسد شکر به عنوان یک دشمن بزرگ برای سلامتی شهرت پیدا کرده‌ است. سال گذشته، مجله Medical News Today گزارش داد، انجام مطالعات متعدد روی افراد مختلف نشان داد که مصرف شکر، پیری، بیماری‌های قلبی عروقی، چاقی و حتی سرطان را افزایش می‌دهد. این تحقیق توسط کارشناسان سلامت زیادی در اقصی نقاط دنیا انجام شده است، آن‌ها به مردم توصیه می‌کنند مصرف شکر را کاهش دهند، شماری از آن‌ها می‌گویند ما باید مصرف شکر را به‌طور کامل قطع کنیم. اما آیا شکر واقعاً برای سلامتی مضر است؟ ما بررسی می‌کنیم .

به گزارش لکسی98 به نقل از مجله تغذیه ؛ درحقیقت، شکر یک کربوهیدرات متبلور است که غذاها را شیرین می‌کند. انواع مختلف زیادی از شکر وجود دارد، شامل گلوکز، فراکتوز، لاکتوز، مالتوز و ساکاروز – که به‌عنوان قند شناخته می‌شوند.

بعضی از این شکرها، مثل گلوکز، فراکتوز و لاکتوز، به‌طور طبیعی در میوه‌ها، سبزیجات و غذاهای دیگر وجود دارند. اما بیشتر غذاهایی که ما مصرف می‌کنیم شامل شکر‌های افزودنی است – شکری که ما به غذاهای خودمان برای بهبود طعم اضافه می‌کنیم یا شکری که در کارخانه به محصولات اضافه شده است.

بیشتر منابع رایج از شکرهای افزودنی شامل نوشابه‌ها، کیک، انواع پای، شکلات، آبمیوه‌ها و دسر‌ها هستند. فقط یک نوشابه می‌تواند تا هفت قاشق غذاخوری شکر داشته باشد، درحالی‌که یک تخته شکلات متوسط می‌تواند تا شش قاشق چای‌خوری شکر داشته باشد.

شکرهای افزودنی عاملی هستند که می‌توانند باعث ایجاد بسیاری از مشکلات سلامت در شخص شوند. ماه گذشته، MNT گزارش داد، برطبق یک مطالعه در مجله open heart claiming، شکرهای افزودنی، حتی بیشتر از نمک، ممکن است خطر ابتلا به فشار خون بالا را افزایش دهند. و در فوریه سال ۲٠۱۴، تحقیقی توسط مرکز جلوگیری و کنترل بیماری‌ها در ارتباط با شکر افزودنی، روی گروهی از افراد انجام شد که نشان داد شکرهای افزودنی خطر مرگ ناشی از بیماری‌های قلبی عروقی را افزایش می‌دهند.

شاید به یقین، شکرهای افزودنی در ارتباط با افزایش قابل توجه چاقی هستند. در امریکا، بیشتر از یک سوم بزرگسالان چاق هستند، در حالی که نرخ چاقی در دوران کودکی بیش از دو برابر در بچه‌ها و چهار برابر در نوجوانان در طی ٣٠ سال گذشته است.

در سال ۲٠۱٣ مجله امریکایی تغذیه بالینی تحقیقی منتشر کرد و اظهار کرد که مصرف نوشیدنی‌های قنددار باعث افزایش وزن هم در کودکان و هم در بزرگسالان می‌گردد، این در حالی است که سازمان جهانی بهداشت (WHO) در مقاله‌ای ذکر کرد، افزایش مصرف چنین نوشیدنی‌هایی با افزایش چاقی مرتبط است.

آیا ما به شکر معتاد می‌شویم؟

دکتر رابرت لاستینگ، متخصص غدد کودکان در دانشگاه سان فرانسیسکوی کالیفرنیا و نویسنده کتاب خطر چاقی، در تأیید این سخنان می‌گوید: “حقیقت پنهان درباره شکر این است که شکر ماده‌ای سمی است که ما به آن معتاد می‌شویم.”

یک تحقیق بوسیله محققان دانشگاه پرینستون در سال ۲٠٠۸، مشخص کرد موش‌هایی که یک رژیم غذایی با قند بالا دارند، زمانی‌که مصرف شکرشان کاهش پیدا کند، ابتدا اثرات روحی و جسمی ناخوشایندی در آن‌ها دیده می‌شود.

دکتر لاستینگ در مجله گاردین سال ۲٠۱٣ گفت: “ما نیاز داریم به تدریج مصرف شکر را متوقف کنیم. نیاز داریم زندگی‌مان را تغییر دهیم. نیاز داریم مصرف شکر را به عنوان غذای اصلی ترک کنیم.”

او می‌افزاید: “صنعت غذا آن ‌را به یک عنصر اصلی تبدیل کرده است، زیرا آن‌ها می‌دانند که با این کار شما بیشتر خرید می‌کنید. این تله آن‌ها است. اگر برخی از تولیدکنندگان بی‌پروای غلات می‌رفتند و به غلات صبحانه‌تان مورفین اضافه می‌کردند، شما بیشتر آن‌را می‌خریدید، درباره‌اش چه فکر می‌کنید؟ در عوض آن‌ها این کار را با شکر انجام می‌دهند.”

گینس پالترو در وبلاگ محبوب خود، اعتیاد به شیرینی‌جات را به عنوان یکی از دلایل تصمیمش به ترک شکر ذکر می‌کند.

او می‌نویسد “حقیقت مهم این است که شکر اعتیادآور است و درعوض پاسخ مغز احتیاج به همین مواد مخدر است.”

آمار نشان می‌دهد که یقیناً ما مردم هستیم که دوست‌دار شکریم. برطبق گزارش CDC، بزرگسالان در امریکا، بین سال‌های ۲٠٠۵ تا حدود ۱٣٪ از کالری روزانه‌شان را از قند‌های افزودنی به‌دست آوردند، درحالی که ۱۶٪ از کودکان و نوجوانان بین سال‌های ۲٠٠۵ تا ۲٠٠۸ به‌طور متوسط، کالری مورد نیازشان را از قندهای افزودنی به‌دست آوردند.

این میزان بالاتر از چیزی است که توسط WHO توصیه می‌شود، درحالی که مردم نباید بیشتر از ۱٠٪ از کالری‌های روزانه را از قندهای آزاد بدست آورند – هم قندهای طبیعی و هم قندهای اضافه شده به محصولات در کارخانه‌ها.

با این وجود، سال گذشته، MNT تحقیقی را که توسط پروفسور وایان پت و همکارانش در دانشگاه یوتا انجام شد منتشر کرد، که ادعا می‌کنند حتی مصرف قندهای افزودنی به میزان توصیه شده ممکن است برای سلامتی مضر باشند، این ادعا زمانی مطرح شد که دریافتند این میزان باعث کاهش طول عمر در موش‌ها می‌شود.

آیا شکر را از رژیم غذایی سلامتمان حذف کنیم؟

مجموعه‌ای از مطالعات گزارش شده درباره پیامدهای منفی شکرهای افزودنی به WHO، منجر به ارائه یک پیشنهاد در مورد میزان توصیه شده برای مصرف شکرهای افزودنی در سال گذشته شد. سازمان پیش‌نویسی تهیه کرد و اظهار داشت که آن‌ها مایلند میزان مصرف قند توصیه شده در روز را از ۱٠٪ به ۵٪ برسانند.

WHO توضیح داد: “هدف از این دستورالعمل، ارائه یک پیشنهاد در مصرف قندهای آزاد، برای کاهش خطر ابتلا به بیماری های غیر مسری در کودکان و بزرگسالان، با تمرکز خاص بر پیشگیری و کنترل اضافه وزن و پوسیدگی دندان است.”

علاوه بر این،به نظر می‌رسدبسیاری از کارشناسانبهداشتی، متخصصان تغذیهو حتیافراد مشهورمانندپالترو به گروه “بدون شکر” پیوسته‌اند. اما آیا قطع کاملقنداز رژیم غذایی ممکن و بی‌خطر است؟

یک بیوشیمیست به ‌نام لی فیتس سایمون، از دانشگاه بیرمنگام در انگلستان، سال گذشته به روزنامه دیلی میل گفت: “قطع تمام انواع قند از رژیم غذایی‌تان بسیار دشوار خواهد بود. میوه‌ها، سبزیجات، محصولات لبنی و جایگزین لبنی، تخم مرغ، الکل و آجیل‌ها؛ همه آنها دارای شکر هستند، که جایگزینی آن‌ها با کمی گوشت و چربی- قطعا بسیار سالم نیست”.

بسیاری از مردم شیرین‌کننده‌های مصنوعی را جایگزین قند می‌کنند، اما با توجه به تحقیقات گزارش شده توسطMNT در سال گذشته، این شیرین کننده‌ها هنوز هم ممکن است باعث دیابت و چاقی شوند.

تحقیق منتشر شده در مجله Nature ، نشان می‌دهد شیرین کننده‌های مصنوعی – از جمله ساخارین، ساکاروز و آسپارتام – با باکتری‌های روده تداخل می‌یابند و باعث افزایش ابتلا به چاقی و دیابت شوند.

مهم‌تر آن‌که، آن‌ها دریافتند مصرف طولانی مدت شیرین‌کننده‌های مصنوعی با افزایش وزن، چاقی شکمی، سطح بالاتر قند خون ناشتا و افزایش سطوح هموگلوبین گلیکوزیله همراه بوده است.

نویسندگان ذکر می‌کنند، “با هم به دیگر تغییرات عمده‌ای که در تغذیه انسان رخ داده است، این افزایش مصرف شیرین‌کننده‌های مصنوعی همزمان با افزایش چشم‌گیر بیماری‌های همه‌گیر چاقی و دیابت، توجه کنیم. یافته‌های ما نشان می‌دهد که شیرین‌کننده‌های مصنوعی ممکن است به طور مستقیم در افزایش شیوع بیماری که خودشان برای مبارزه با آن درنظر گرفته شدند، نقش داشته‌اند.”

منبع: alamto.com